Прэзентацыя музея “Спадчына”
Адрас музея:
Рэспубліка Беларусь,
Гомельская вобласць,
Жлобінскі раён,
в. Кіцін, вул. Школьная, 18.
т. 2-05-65
Правядзенне экскурсій па тэмах:
1. Культура Беларусі (IX - XX ст.).
2. Інтэр´ер сялянскай хаты.
3. Народныя промыслы.
4. Вышыўка.
5. Ганчарства.
6. Ткацтва.
7. Аглядная экскурсія.
Для кожнага чалавека, асабліва вяскоўца, беларуская хата – гэта сядзіба, зробленая яго рукамі, і духоўнасць, якую атрымалі мы ад продкаў і якую павінны годна перадаць сваім дзецям і ўнукам.
Што страцілі мы з гэтай спадчынай? Што прыдбалі за свой век? Уздыхаць па старых рэчах, вяртацца да старога ўкладу жыцця не варта, але ведаць, як жылі нашы дзяды-прадзеды, трэба. Пры яркім святле бліскавіцы відаць усё навокал. А пры святле свечкі на покуці ў матчынай хаце, пры святле малітвы ў душы відаць і тое, што засталося ў мінулым, і ясніцца шлях у будучыню.
Этнаграфічны музей адкрыўся
17 сакавіка 2014 года.
Асноўныя раздзелы экспазіцыі:
1. Быт старажытнай Беларусi.
2. Дэкаратыўна-прыкладное мастацтва.
3. Прадметы з гiсторыi тэхнікі
Інтэр´ер этнаграфічнага музея нагадвае беларускую сялянскую хату XX стагоддзя. Экспазіцыя прадстаўлена дзвумя часткамі: пярэдняй хатай і задняй (клеццю ці халоднай).
Галоўнае месца ў хаце заўсёды займае покуць, на якой размяшчаецца абраз. Ён лічыцца вялікай каштоўнасцю і ўпрыгожваецца вышыва-ным ручніком-набожнікам.
Каля покуці таксама ставіцца стол, на які ложаць бо-хан чорнага хлеба з соллю, у вугал ставіцца сноп жыта.
Покуць лічыцца самым ганаровым месцам ў хаце.
Каля стала ў XX стагоддзі ставілі ложак, які абавязкова засцілалі саматканай посцілкай –падкладанкай, выкладвалі падушкі з прыгожымі вышыванымі накідкамі. На сцяну прымацоўвалі дыван ручной работы.
У в. Кіцін было шмат майстрых, якія ткалі посцілкі, ручнікі, палавікі ( Бяляўская С., Лашкевіч С., Харанека Г., Баравік К., Лагуціна Н., Семянец А., Круглёва В.) і др.). Посцілка выканана Бяляўскай Соф´яй Сяргееўнай, вышыўка на накідках - Харанека Фёдарам Дзямідавічам, дыван-Лашкевіч Соф´яй Андрэеўнай.
У першай палове XX стагоддзя ў хатах з´яўляюцца буфеты, якія служылі месцам захоўвання сталовага посуду, прадуктаў харчавання.
Упрыгожвалі буфеты вышыўкай.
Гэты буфет належаў Харанека Кацярыне Васільеўне, а зрабіў яго майстар з Парыч.
Прыгожыя посцілкі, ручнікі, сурвэткі, вышыўкі жыхароў вёскі сведчаць аб высокім мастацкім гусце нашых землякоў.
На ўзорах тканых і вышываных вырабаў зашыфраваны аповед пра жыццё народа, прыроду, людзей.
Вельмі крапатлівая была гэтая праца. Спачатку сеялі лён, потым яго рвалі, слалі, падымалі, вязалі ў снапы, сушылі. Потым церабілі, мялі, расчэсвалі, пралі, ткалі, адбельвалі, шылі, аздаблялі прыгожым арнаментам.
У калекцыі этнаграфічнага кутка ёсць фартух пачатку XIX стагоддзя, які належаў прабабцы Лагуцінай Кацярыны Іванаўны.
На паліцы гаспадары дома захоўвалі міскі, слоікі, лыжкі, збаны, макацёры (гліняны посуд, у якім церлі каноплі альбо мак, каб атрымаць малачко, яно патрэбна было ў час посту на бедную куццю).
З посуду прыцягваюць ўвагу спорышы. Калі мужчыны працавалі ў полі, гаспадыня насіла ім ежу.
У задняй частцы хаты знаходзіцца калаўротак (сама-пралка), прасніца з кудзеляй.
Даўней у сялянскіх сем´ях дзяўчынак з сямі гадоў вучылі прасці, а да пятнадцаці гадоў яны ўжо ўмелі ткаць і рыхтавалі самі сабе пасаг.
У задняй частцы хаты знаходзіліся таксама і другія прадметы, неабходныя для гаспадарання –ступа, у якой таўклі проса, каноплі і інш., маслабойка, мышалоўка.
Кожны з нас неад´емнае звяно ў тысячагадовай повязі пакаленняў, якія жылі на гэтай зямлі і пакінулі нам плён сваёй працы, матэрыяльнай і духоўнай.
Беларусы - духоўна багаты і слаўны народ, і кожны з нас, нашчадкаў, павінен шанаваць яго набыткі, створаныя цяжкай працай на працягу складанай, часам трагічнай беларускай гісторыі.
Сардэчна запрашаем!
Мы і дарослых, і дзяцей
Запрашаем к нам у музей.
Экспанаты мы збіралі,
Рэчы цэнныя шукалі.
Каб цікавы наш музей
Змог парадаваць гасцей.
Прэзентацыю выканалі вучні 6 класа ДУА “Кіцінскі дзіцячы сад – базавая школа Жлобінскага раёна”2014 год